PLATTDÜÜTSCH/056: Sööter de Klocken nie bimmelt ... (SB)

SÖÖTER DE KLOCKEN NIE BIMMELT ...

Nevl kröppt över de Wischn, un de sick dorin versteek, mutt wiss nich jümmers dat Christkinn ween. Still weer dat, meis 'n beetn to still för düsse Tied mit eer fröhli Drieven in fein schmückt Hüüs, Wiehnachsfiern, de Wiehnachsmarkt, Opföhren un Kunzerte. Ober Hans weer uck 'n Stück buten Dörp, dor, wo an Feldwech de Koot vun Reimer Hillens liggt. Se höört de Buer to, man de loot se verfulln, obglieks de dor wiss 'n Stang Geld för kreegn kunn, wenn'e se verköfft harr.

Hans weer op'n Nohuuswech vun sien Proov, 'n Krippenspeel in'e Kark, dat se morrn, an Hillignoobnd, opföhrn wüllt. Eegntli höllt he sick je mit sien dörtein Johr för veel to oold för so'n Kinnerkroom, ober de Paster harr em begöösch, se harrn keen annern för Josef finn kunnt. Un so mutt'e nochmol ran, mit 'n lütt Popp, de de Christkinn ween schall un Nobersch Möller eer Käthe as Maria. Se weer 'n schmucke Deern mit blonne Zöpp un roode Backn, de Hans jümmers 'n beetn anhimmel, wat de nu wedder op'n Dood nich utstohn kunn.

Naja, op'n Nohuuswech wull he sien Kopp mol wedder friekreegn vun de veelen Leeders un Gedichten, de noch so in em nachhalln:

"Ein Kindlein ist gesehen, wie ein Engel so schön. Dabei auch sein lieber Vater tut stehn, ein Jungfrau, schön zart, nach englischer Art. Es hat mich erbarmet ganz inniglich hart."

Un bie de letzte Satz, dor schall he Käthe de Jesus-Popp eenmol ut'n Arm nohm, em an sick drückn, eer över de Back eien un denn vörsichti wedder trüchleggn, to'n Hööch vun sien Öllern. Man wat'n Blamaasch vör sien Frünn, de sick achteran wiss noch lang över em lusti mookt.

Dat schummert, un dat dee Hans good, sick de frosti Luff um'e Ohrn weihn to loten. `n Stück wull'e noch wieder in'e Feldmark rinn, ehr he no Huus geiht.

Man wat weer dat? In de Koot vun Hillens seech he 'n Lich! He gung 'n Stück neeger ran. Jo, in de dicke niege Schneeschich weer wat doolpett, un dor mutt een bin ween.

"Fröher weern dor af un an mol Monarchn (*) ünnerkoom, ober de oole Friech Hillens, de weer denn jümmers mit'e Fork op dat Pack losgohn. De weer so in Brass, dat de aans stohn un liggn loot un, eh se sick verkiek, wedder op'e Stroot stohn", harr sien Oma Hans mol vertellt. Dorno harrn allerhand Lüüd ut'e Grootstadt 'n Oog op de Koot smietn, wüllt de sick to'n schmuck Ferienhuus trechbuun. Man Hillens wull sick, as'e seggt, so'ne Lüüd nich in'e Neech hooln.

Un doch weer dor nu een binn. Hans hork: nix. "Stille Nach, hillige Nach", dach he, ober de Still hier harr nix hilliget. He sliek noch'n Stück neeger ran un kiek dör de tweien Finsterschievn. Dor seet een Fruu op'n Footböön op een ool, schedderiget Fell un een Mannskerl stunn dornevn. Beid harrn swatt Hoor un 'n düster Teng, nich jüss as swatte Minschn, ober lang nich so blaß as de hiertolann.

Hans riev sick de Hann, dat mutt düchti koold ween so op'n Footböön in een Huus mit Löcker in't Dack, wo de Winn blots so dörpiep. Hans düch, dat eer dat nich good gung, tominns weer de Mann banni hiddeli. He sett sick nevn eer, legg eer de Arm um'e Schuller un stunn in next Momang wedder op, schnack op se in.

Hans rück noch'n Stück neeger ran, to hörn. Nu kunn'e de Stimm good verstohn, ober nich, wat se seggn. Dat weer uck keen Düütsch.

Man mit'nmol keem Hans mit sien Foot in't Rutschn. He full, wull sick noch fasthooln, griep an Finster un krich jüss so'n spitzet Glas tofoot. Rumms lich'e op'e Eer. He harr sick de Hann opratscht, Blood drüppelt op de witte Schnee. Hans woor schwummri vör Oogn.

Dor weer de Mann över em, treck sick sien Jack ut, legg se vörsichti ünner Hans sien Kopp, un wickel 'n Dook um de Hann. Denn dreegen em twee starke Arms in't Huus. De Fruu rück 'n Stück to Sied, un Hans seet dor, 'n beetn blaß um'e Nees, nevn eer. Vull Sorg bekiek se sick de Hann. 't weer keen groot Wunn, ober dat blött düchti. Hans weer't banni pienli, dat 'e sick, as 'n lütt Gör, nich mehr op'e Been hooln kunnt.

Un denn seech he, wat losweer. De Fruu dreeg 'n Kinn ünnern Hatten, un so dick as de Buuk weer, schall dat wiss düsse Doog, wenn nich de nextn Stünn op'e Welt koom. "Se mööt in't Krankenhuus!" sech he. Ober beid schüttkoppt.

"Nix Krankenhaus", sech he un wink mööd af. "Denn hool'ck Hölp vun tohuus!" Ober uck dor wink de Mann af. "Wir sind fern von Heimat, wir ohne Papiere, ohne Geld, niemand hilft. Wenn finden, dann uns abschieben. Aber in der Heimat kein Platz mehr für uns."

Mit'nmol fung de Fru an to stöhn un to wimmern. Hans sprung op un renn no Huus. Ohn dat Broder un Öllern em wohr ward, hin to sien Oma. Gau slott he de Döör achter sick to, un vertell eer de Geschich. Un de wuss Root.

Lies treck Hans 'n groote Kuffer vun Schrank, un sien Oma pack dor allerhand rin: Dööker un Looken, wat do Eetn, wat warm to'n Antrecken, aans, wat blots ringung. Denn sliek se as Spitzboovn tosoom de Feldwech lang, to de Koot. Jüss rechtiedi, dat Kinn op de Welt to brüng. Oma harr fröher as "Moder Griepsch" de mehrsten Kinner op'e Welt broch, se verstunn eer Handwark. Nich lang un 'n rooden, knitterigen Jong schrieg, as wenn de Welt ünnergung.

Mit'n tofreedn Lachn hoold de jung Fruu em in eer Arm. Ober de Mann weer unruhig un Hans wuss uck, worüm: Eer Versteek weer nienich seeker, un wenn de Lüüd sem wohr ward, mööt se wedder rut, wiedertrecken. Hans kunn sem nich mehr hölpen, as he dat doon hett.

Man annerndachs woor em ganz anners tomood, as he sien Rull speel in de proppenvull Kark un mannieen vun'e Lüüd de blanken Troon lang de Backen löppt, wenn de Chor mit de Besöökers vull Inbrunst tosoom singt:

Mein Nachbar, lauf hurtig, bring's Wieglein daher! Will's Kindlein drein legen, es frieret so sehr Ei, eia popei, lieb's Kindel schlaf ein! Im Kripplein, zart's Jesulein, ei, eia popei.

Hans wuss nu: Christus ward fiert as dull, ober wenn'e hüttodoogs keem, harr he keen Schangs ünner uns.

(*) Monarchen - Landstreicher oder Wanderarbeiter, abgeleitet von "aus fremden Monarchien"

24. Dezember 2007