PLATTDÜÜTSCH/052: Nähr di un wehr di! (SB)

NÄHR DI UN WEHR DI!

"Wenn't de Buer an'e Büdel geiht, is he kiddeli"

Dat geiht al wunnerli to in'e Welt, de een hett de Büdel, de anner dat Geld. Sünnerli de Buern sitt hüt mit'e Knies banni in'e Kniep un mööt jeedn Penn tweemool ümdreihn. Hein Hinz weer so een, de dachin, dachut op'n Acker acker, un dor will nienich so recht wat bie rümkoom. Ünnerwiels de Pulitikers vun "Agrarreform" schnackt un de Buerslüüd jümmers wedder 'n lütt Brockn hinschmietn, dat se man jüss noch so wieder mookn köönt, weern he un sien Fru Alma düchdi an roteern, üm 'n beetn wat in'e Kass to spööln.

So funn Hein alle Doog wat nieget tohuus vör, mol smiet Alma in'e Stuuv 'n "Tupperparty", denn wedder speel se%an'e Volkshochschool Kööksch för junge Deerns, or se kutscheer Urlaubers mit'e Peer dör de Gegnd un wies sem, wat dat op'e Marsch so ton Ankieken givv, vun Hühngraff över de oole Duusndjährige Eek (de in echt man blots tweehunnert Johr oold weer!) bet to'n Diek ut'n Sössteinstn Johrhunnert, wat man blots noch as so'n lütt Bült ut'e Eer rutkiek.

So keem se denn jümmers noch so över de Runn, un wenn an 'n Juninomeddach jüss mol nix op'n Hoff to doon weer, dor all Keuh op'e Wisch weern un de Hauoorn dör Regn in't Stockn kummt, denn fallt Hein meis de Deek op'n Kopp. Un wenn Alma bobento uck noch dat Huus vull mit Lüüd vun' Bloombinnerkurs hett, denn griep he sick dat Blatt un sett sick dormit in't Bohnhoffskaffee, wo he denn uck glieks noch billig 'n Tass Koffi drinkn kunn. För'n Stück Kookn weer he to knickeri, dor köff he sick lever vörher bie'n Höker 'n lütt Büdel Kekse un knabber de kommodi bie't Lesn op.

*

So weer dat an so'n reegnschn Dünnersdach. Dat juckt em al banni in'e Fingers, op Feld to fohrn, ober dat kunn he bie so'n Schietwedder in'n Schosteen schrievn. He harr sien Alma noch 'n kott "'ck mutt nochmol wech!" togröölt, un wech weer he. Af no'n Höker, 'n Büdel Keks köff - heel feine Dingers mit veel "Zerealien" bin, as dor opsteiht - un denn rin in't Bohnhoffskaffee.

Man, dor weer dat düttmol rammelvull. 'n beetn vergrellt över de veelen Lüüd söch he sick een Disch ut, wo blots een Kerl sittn dee. Dat weer so'n jung Paster, de fründli ünner swatt-buschi Oogenbraun rutkiek. De harr eegntli 'n ganz sympootschn Toch, obglieks he för Heins Meen 'n beetn toveel Hoor op'n Kopp un an'e Arms harr. Sogor op sien Hann krisselt sick een Pelz meis as bie'n Aap. De Mann mook wull jüss 'n Puus vun sien Gottesarbeit, tominns harr he 'n lütt Käppi op'n Kopp un sien Pastergewand an, de Ärmels ober opkrempelt. An sien barfte Fööt, de he wied ünner de Disch utstreckt harr, sittn Jesuslatschn, so as dat junge Lüüd gern dreegen.

Niescheri gluup de Paster, de de "Bild" opsloogn un sick dor jüss heel unscheneert so'n nackichte Deern bekiekt harr, to Hein op, ünnerwiels de sick mit'n kottn "'n Dach" to em sett.

Hein bestell sick een Tass Koffi, hol sien Blatt rut un sloog dat op, dat dat mit de annere sien "Bild" meis 'n beetn eng an Disch woor. As em de Kellnersch denn uck noch 'n Tass Koffi broch, wuss he meis gonnie, wohin dormit, man tolets harr he sick inricht un mook sick mit Pleseer an't Studeern vun een Berich över'n grootn Brand op een Hoff in'n Noberdörp.

Jüss wull he no sien Kekse langen, de dor ünner't Blatt versteek leggn, dat de Kellnersch dor nich wohr um ward, dor süch he een hoorige Hann no desülvige Büdel langen un sick een ruttrecken. Luud hör Hein de Paster achter sien Blatt de Keks wechgnaschen!

Kinners, nee uck doch. Dat schall je Lüüd geevn, de de Gott im Mund un den Dübel in den Hänn harrn, un düssn Kerl mutt wull uck so een ween! Hein weer heel verwunnert, much ober nich glieks wat seggn, dor dat nu mol 'n Paster weer, wat'n Vertreter vun'e hillige Gott op Eer is. He kiek em över't Blattrand an un trock de Oogenbruu in'e Hööcht. Man Hein düch, de Kerl föhl sick gonnie mol schulli. "Hrrmmmhhh!" räusper he sick, un de annere kiek em överrascht an, dat Hein sick nöödi seh, wat to seggn.

"Dor weer doch de Papst to Besöök, un de hett sech, wenn een nich no de Besitz vun sien Mitminschn schuuln dee, denn geev dat uck nich soveel Mord un Dodslag op'e Welt - steiht hier in't Blatt." Mannomann, dat weer gonnie wohr, nix dorvun stunn dor schreevn, ober Hein hoop, dat de Minsch sien diplomootschn Winkeltoch versteiht.

"Na", meen de annere un riev sick nodinkli sien Kinn, "dor much'e wull Rech hemm."

"Hmmh", mummel Hein, un wenn sick, tofreedn, dat he dat kloorstellt hett, wedder sien Blatt to.

"Ober", sech de Minsch gegnöver un gluup övern Zeitungsrand, "woveel beter much dat in'e Welt loopen, wenn de Lüüd eers gonnie mien un dien ut'nannerhooln deen."

Hein schluck. Wenn een so Gotts Woord utleggt, wat'n Wunner, dat he sick denn uck an sien Kekse vergriep. Kunns hebbn, dat düssn Kerl uck noch sien Jack antreck, sick sien Audo schnapp un dormit no Huus fohr - jo, dat he sick viellich op sien Hoff innist! Je mehr he doröver nodink, je duller vergniedel he sick in düsse Gedankn. "För dat, wat een hett, hett een je uck hard arbeid, un sick dat dormit reedli verdeent! Hier," stött he mit'nmol ut un riet sien rechte Hann in'e Höögde. "Dormit buddelt wi Buern in'e Eer, dat jedneen sien Mehl to'n Backn krich. Dorüm schert sick keeneen, wenn'e dat in Loodn köff."

"Tscha", sech de Paster sinni, "dor sitt een Barg Arbeit in de Minsch, man dat kümmt blots nich bi jedn liekers rut. Dorüm mööt so'ne Lüüd je nie glieks verhungern." Wor gnabber he 'n Keks ut'n Büdel un mark nich, dat dorvun 'n poor Krömen op'n Kinn sittn bleevn. Uck he hool een Hann in'e Hööchde. "Mien Hann hool ick över düsse Gemeinde as'n Scheeper sien Schoop, un mit mien Breegen un Stimm sorg ick dorför, dat de Lüüd eer Seel no Huus finn. Dat's mehr as een mit bloßen Gotteslohn betooln kunn."

"Plögen un Düngen is beter as Beden un Singen", wedder de Buer mit hochrooden Kopp gegnan. "Se muchn uns as eer Schoop ansehn, ober dat heet noch lang nich, dat se uns as dumm-böölken Hammels vör sick her drievn köönt!" Hein keem so in Raasch, dat he opsprung un de Stohl mit veel Getöös achter em umfallt. Ober as de Lüüd vun Noberdisch niescherie röverkiekn, stell he em gau wedder op un sett sick dool.

"Hmmh", meen de Paster. "Man Kopparbeid, de is nich so licht to, as dat för jüm Buern utsüch."

"Stimmt, dat weet ick vun mien Ossen!"

'n Momang weer Roh, un Hein drink 'n Sluck Koffi, de bilüttn al'n beetn brütti worrn weer. Jüss wull'e sick 'n Keks nehm, dor stött he mit de hoorige Hann tosoom, de nu uck jüss wedder dorno griep. Hein tuck trüch, ünnerwiels de annere sick dor glieks dree Stück rutpuul - dree Stück, de sick de Paster op eenmol in Muul schuuv!

Noch nich een Keks hett he sülm ut sien Büdel afkreegn. He puust eenmol af, ober sien Stimm bever, as he sech: "Gott hett den Minschn toletzt mookt, un de is uck dorno! Dorüm givvt dat sogor Sittn in annere Länner, wo Spitzboovn, de sick an Eegendoom vun annere vergriep, de Hann afhackt ward - un dat sogor in Gotts Noom."

"Tscha", meen de Paster, "dat's gottlov hiertolann nich nöödi. Mien Fru sech jümmers: `Mit Betooln verplempert een dat meiste Geld'. Recht hett se. Worüm schall man nich nehm, wat uns de Leeve Gott över uns Minschenvulk so riekli utstreut hett? Steiht nich in'e Hillige Schriff: Kiek, de Vögel op'n Acker, se deiht de heel Dach lang nix as singen un rumlungern, un Gott nährt se doch?" He wisch sick de Krööm ut'e Mundwinkl, spööl mit 'n Sluck Koffi rünner un lang glieks nochmol düchdi to.

"Dor meen ick ober, dat sick de leeve Gott dat 'n beetn to licht mookt hett." Hein griep de Büdel un höllt em dat över de Blattrand röver ünner de Nees. "Hier, kiek di dat an!" He wies op dat Schild, wo "Zerealien" opsteiht. "Köönt se dat lesn? Z e r e a l i e n - un de hevv ick mit Meihdöscher vun't Feld holt! Ünnerwiels se in'e Kark de Lüüd vullquasselt, dat Gott för se sorgn de, wenn se an em löövt, sorgt wi dorför, dat se satt ward!"

"Wat de Herrgott uns givvt, schall de Dübel uns wull lotn", meen de Paster, nehm sick de Keksbüdel, krööm sick de letzten Stücke in sien Hann un schipp se sick in Mund. He kiek op de Klock, Hein kiek op de Klock. De Puus weer um. To desülvige Tied reep se no de Kellnersch, drückt eer dat aftellt Geld in'e Hann, klappn dat Blatt tosoom un gung rut. Trüch blivv een vulln Büdel Kekse. Hein harr sien op'e annere Sied vun'e Disch leggn hatt.

"Mannomann", düch sick de leeve Gott, de sick dat ganze vun bobn mit anhört hett. "Een is de annern sien Dübel. Wolang ward dat wull noch duern, bis dat in de Köpp vun mien Minschnvulk ringeiht?"

15. Juni 2007