PLATTDÜÜTSCH/050: "Nöö!" (SB)

"NÖÖ!"

Een Buer, een Wort ...

Wat so'n rechtn Marschbuer is, de hett dat je nich so mit'n Schnackn. Ober dat givv doch jümmers een Wort, dat em licht vun'e Lippn geiht, un dat is 'n slichtet, klooret "Nöö", een Wort, dat he wied mehr bruukn dee, as sien Pangdang, dat "Jo".

Dat much wull doran leggn, dat de Lüüd an'e Küst so rechte Dickköpp sünd, de nich veel Gewees um sick mookn un mit aans, wat nied is, in Vörwech nich inverstohn weern. Dor riek een "Nöö" liekers ut, dat sünnerli de Butnlanner glieks weet, woran se sünd. Justemang de Buern harrn sick nämli eer Leevdach kott footn mööt, wenn se gegn Winn un Regn, vun bobn op'n Trecker gegn luudn Motor or gegn 'n ganze Hord vun Keuh un Ossn anbölkn.

Un wenn man sick mol de Geschich vun düss Buernvulk ankiek, denn weet man, dat dat 'n ganz oole Sook is, sogor in Legenn un Soogn hett dat düsset "Nöö" al geevn, un so ward sick dor wiss uck in Tokunft nix mehr an ännern ...

*

Vör veele, veele Johrn harr dat 'n Buernsöhn mit Noom Poppe Popp geevn, un de schall mol de groote Hoff vun sien Voter övernehm. Ober dat weer so'n dröömerigen een, de mit'e Bueree nich veel an Hood harr. Statt düchdi mit antopackn, seet he veel leever an Diek un sinneer doröver, wo dat wull op'e annere Sied vun't Meer utsehn much.

So koom dat denn, as dat koom mutt: In een Dach, merrn bie de Kohloorn, krich he sick mit sien Voder so in'e Hoor, dat he aans hinsmiet un vun Hoff gung. Op'n oolen Kohn hüer he an, endli mol wull'e nokiekn, wat dat op'e annere Sied vun Meer denn nu utsücht.

So schipper he los, un wuss sülm noch nich, wo't hingeiht. As se veele Weekn loter anleggn, weer dat Irland, wo to düsse Tied een König regeer. Un de sien Dochter, een heel schmucke Deern, de heet Garlieb. Garlieb harr veel Kuraasch un meis jüss soveel Knööv as'n Kerl. An'e Sied vun eern Voder harr se al so manni Slacht slogn un weer de Mannslüüd in Riedn, Speersmietn un Fechten över. Un dor 'n Fru je jümmers gern to'n Mann opkiekn wull, se ober jeedneen ut eer eegn Vulk över weer, harr se een Kunn in'e Welt schick, dat blots de Mann König an eer Sied warrn schull, de eer bie't Ringriedn, bie't Swimm un sogor bien Armdrückn över weer.

*

So keem 'n ganze Reeg Kerls vun alle Siedn anreist, un tofälli weer uck Poppe Popp dormang. He weer je man 'n Dröömbüdel, ober noch lang keen Bangbüx. Un so'n Dithmarscher nehm dat doch liekers mit sücke Mannslüüd op. Poppe ried as de Düvl, smiet de Speer un swomm dör de ieskoole See, un am Enn harr he wies, dat keeneen em dat Woter riekn kunn.

Ober - wat weer dat? As he de Pries vun düssn Wettkampf hebbn schall, de Prinzessin sülm to Fru, keem he in't Överleggn. Nöö, so harr he sick dat gonnie dach. He harr je man blots mol 'n beetn Spoß hebbn wullt, um de Lohn weer em dat gonnie gohn. As se em de Hand riek un em to eern Voder föhrn wull, wehr he af. "Nöö."

"Dat dat dat givvt!" Se weer heel vun'e Sockn. "Dat ward di noch leed doon!" blaff se em an. "Noch nienich hett mi een Mannskerl 'n Korv geevn, un nu kummt so een dorherloopn, den dink, dat'e wunnerwat weer! Man ohn noch wat to seggn wenn he sick af. De kunn sick Queesn an'e Tong schnackn, heirodn ward he dat Wievsbild nich.

So in Raasch weer de jong Fru, dat se sick gonnie wedder inkrich. "Pass blots op, ick sech di dat!" reep se em achteran. "Wenn du mi nich wullt, denn schass uck keen annere kreegn. Wenn mi to Ohrn kummt, dat du een annere to Fru nimms, denn hess dien letztn Ködel scheeten!" Poppe Popp hör se noch lang schimpen, rohrn un futern, ober he scheer sick nich dorüm, stieg wedder in sien Kohn un schipper nohuus. He harr 'noch vun'e wiede Welt sehn.

Nich lang, un he weer wedder op Hoff, wo em de solti Luft, de flachn Wischn un de sturen Lüüd doch noch an bestn gefalln deen. Mit sien Lengen weer't vörbie, he wuss, dat de Marsch de Ort weer, wo he een Deern frien will. Een weer em besünners int Oog fulln, dat weer de dralle Anneten, de Dochter vun een Marschbuer in Nannemannshusn. 't duer denn uck nich lang, un denn harr he dat mit eer kloorkreegn.

So gung he direktemang to eern Voder, de jüss op't Feld togang weer, een Buer mit Noom Nanne. Frisch vun'e Lever weg sech he Nanne, dat he gern sien Dochter to Fru hett, se schall dat uck good hebbn an sien Sied. Bald doropp ward mit veel Beer, Kööm un Musik een Hochtietsfest fiert, dat sick kämmt un wuschen hett.

Jungedi, dat gung hoch her, ünnerwiels weer't so luud, dat dat Lachn un Rummtata bet röver no Irland drung, wo Garlieb vergnatzt op een Steen sittn dee un sick jüss in't Meer stöttn will. De Larm mook se nu ober niescherie, de Dood kunn je noch 'n Momang töövn. Gau schick se Lüüd ut, rümkunkeluren, wat dor losweer. Un de keem denn mit de Noricht trüch, dat sick Poppe Popp een Bruut nohm hett.

"De Grappen warr'ck di utdrieven", dach se bi sick. Verhinnern kunn se de Hochtied nu nich mehr, ober se wull em un dat Dörp, wo he leevn dee, doch so tosettn, dat se eern Leevdach keen Freedn mehr finn köönt un as Buern bald hungern un darben mööt. Se nehm sick een oole Hex tohölp un reep söbnhunnert Mannslüüd tosoom, de sööbn Johr lang sööbn Monde un sööbn Doog Stücke vun't Marschlann afdreegn un in't Meer smietn, wo sick dat mit Woter vullsoogn. Denn ward dat wedder trüchleggt. De oole Hex snackt noch een Töver, un so woor ut de fruchtboren Äcker un Wischn, de de Poppn un Nannen tohörn, Moor, sowied dat Oog riek. So keem dat, dat de Gegnd um Poppenhuusen un Nannemannswisch vull Moor weer un noch 'n Stück wieder no de Geest ropp, in Stelle, sogor een grootn See mit veel Schilp dorüm stunn ...

*

Un de Moral vun düss Geschich: "Veel Wöör deiht nich dreegen, de veel snackt, mutt veel leegen". Mit 'n lütt "Nöö" is een Buer jümmers good fohrt, he mutt nix doon, wat he nich will, un sick nienich böögn, uck wenn dat manni Nachdeel mit sick broch. Un de Sook mit Poppe harr denn sogor noch een good Enn funn. Dat Korn wuss in düsse Gegnd nich, ober he un de annern Buern in'e Neechde, nich dumm, fungn an, mit Schuuvkarrn un Spotn dat Moor aftodreegen. Se sniedn een Plackn no de nexten af, dröögn dat in'e Sünn un verköffn dat as Törf op'n Heider Markt. De Lüüd köönt dat good bruukn to'n Füern, dat geev nich veel Geld, ober dat riek liekers, um sick Wuss un Eier un aans to koopn, wat se to'n Överleevn bruukn.

Doröver vergung Johr üm Johr, een Generatschoon no de nexte arbeid doran, un ünnerwiels woor denn uck ut de moorige Eer um de Steller Borg rum to saftdi greunet Ackerland, dat dat Korn dor in Summer wedder besünners gülln un hoog stunn. Denn fuul weern de Marschbuern je nich, man blots 'n beetn muulfuul...

Erstveröffentlichung am 10. Oktober 2003

8. Juni 2007