Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/043: Holöver! (SB)


Artikellogo

HOLÖVER!

"To'n grote Büx hört uck een grotn Mors to", heet een ooln Schnack, wat soveel sech, as dat een meis rech gau mark, wenn een Minsch, de to de fein Lüüd hörn wull, dor gonnie so recht hinpass. Dat givv de Riekn, de eer Moder sem al in'e Weech mit rinlecht harr, dat he wat ganz besünners weer; denn givv dat wücke, de sick vun ganz ünn no bobn hocharbeid hemm un sick nix betert vörstelln kunn, as in'e hogn Kreise to verkehrn; uck givv dat wücke, de sick 'n Schietdreck um'e Meen vun'e annern scheert un dink, mit Geld licht sem de Welt to Fööt; wedder annere weern still un dankbor för de Wohlstand un geevn uck gern 'n beetn wat af. Un tolest givv dat denn uck noch so'ne, de wull vun een Dach op'n annern riek worrn weern, viellich, weil se'n Arfschapp mookt or in Lotto wunn harrn. Un dat weern denn wücke, de eer Mors meis gonnie in de mit'nmol veel gröttere Büx rinpassn dee ...

Uck Tjark Tiedjn weer so een, de in Wohlstand leev, ober een mark em doch an, dat he dor gonnie so recht mit umkunn. He stamm vun een oole Fährmannsfamilje af, un vun sien Grotvoder vertell man sick noch hüt, dat he 'n ganzn sünnerlichn Minschn ween weer.

Ober uck Tjark weer 'n eegnoordi Kerl, he schnack veel mit sick sülm, un wenn een mol bie sien Hus vörbiegung, un em in Gorn andreeps, denn kunns hemm, dat he dor luud sung or lach, as wenn he in groote Sellschopp weer.

De ooln Lüüd in't Dörp, de wussn noch, dat he as armn Waisnjung bie sien Grotvoder Harm Tiedjn, de an'e Hohner Fähr arbeid, opwussn weer. Un dor harr he wiss nix to lachn hett, denn Harm weer 'n knöökern Gnegelputt.

Wo de dat nu hinkreegn harr, vun een Dach op'n annern dat windscheep Fährhuus groot uttobuun, Feller un Wischn, de dorümleegn, optokoopn un 'n grootn Gorn mit veele Dannbööms antoleggn, dat wull de Lüüd ut Dörp so gonnie in'e Köpp rin, un so spekelleer man sick dor allerhand dumm Tüüch tosoom, blots dormit man woor aans op'n Stutz op'e Reech harr.

Niescherie as ick bün, harr'ck in't Dörp mol so rümhork, wo Tjark sien Grootvoder, de je nu al sied veele Johrs ünner de Eer lich, eegntli to sien Geld koom weer. De een sech, dat he 'n Pakt mit'n Dübl slotn harr, annere meen, de Oole mutt mol'n Schatz funn hemm, wedder annere schnackn wat vun Verwandschapp ut Amerika, de dotbleevn weern un em aans verarv harrn. Ober nau wuss dat denn doch keeneen.

Un so keem ick dorto, Tjark, nu uck al 'n Mann so üm de Süßti, mol sülm in sien schmucket Fährhus optoseukn, un he vertell mi de Geschich, wo sien Grootvoder vun een op'n annern Dach een riekn Mann worrn weer ...


*


Dat much wull so an'e foffti Johr her ween, dor leev Harm Tiedjn in sien rünnerkoom Koot un arbeid dor as Fährmann. He weer so'n richdi Gneeglputt, un de Lüüd in't Dörp, de kunn em nich utstohn. "Mit de sien Gesich kunn een Rottn un Müüs bang moken", lachn de Kinners, un för se weer dat 'n Oort Moodproov, to't oole Fährhuus rövertoloopn un dor in'e Finster rintogluupn. Uck manni vun'e ölleren leep dat koole Greesn lang de Rüch, wenn he em mit sien krumm Gang mit'nmol in Wohld rümschrökln sehn. He harr blots een Oog, aver dat weer scharp as dat vun'n Krööt, dat annere Oog kunn nich kiekn un blink blots starr dör de flusign Ogenbroon dör. Un wenn he mol, wat nich oft vörkümmt, fründlich lachn wull, denn wies he 'n poor swattgeele Teens, de krüüz un queer in sien Munn stohn. He givv sick keen Meuch, düütli to schnackn, sünnern nuschl meis so vör sick hin.

Een swoore Süük harr Tjark sien Öllern vun een Dach op'n annern hinraff, un so mutt he al as Jung to sien Grotvooder, annere Tantn or Unkls givv dat nich. De Lüüd in Dörp dee dat banni leid, dat de lüttje Tjark to een Minschn in so een afleggn Huus koom schall, wo wiss keen Beseuk keem. Ober de Jung, so düch de meistn, schien dat nix uttomookn. He weer jümmers stillvergnööcht, grööt all fründli un gung uck jümmers to School, as sick dat hört.

Un obglieks Harm kaum mol 'n good Woord för Tjark harr, hung de Jung an em as'n Klett. Blots eenmol harr Harm sien Enkl wies, dat he em gern much, dor hett he em to'n Gebortsdach 'n geelbunt Katt mitbroch. Dat duer keen Dach, dor weern de beidn een Hart un een Seel, op Schritt un Tritt löppt em düss Deert achteran un kiek dorbie so plietsch ut'e Wäsch, as verstunn se jeedet Wort.

Ünnerwiels gung Harm de Arbeit an'e Fähr nich mehr so licht vun'e Hand. To gern wull Tjark sien ooln Grootvoder 'n beetn to Hand gohn, ober de Oole much dat nich hemm. "Büss noch to lütt dorto!" sech he denn, un grummeli, as dat so sien Oort weer, schuuv he de Jung jümmers woor vun't Ruder wech un mook dat sülm.

Tiedjns Koot weer man lütt, se harr een Stuuv mit slichte Holtmöbels un een Köök mit Schöötln, Scholn, Pütt un Pann. Över Disch vun'e Döönz hung 'n flackeri Öllamp, un nebn een Stohl stunn dor blots noch de leddern Löhnstohl, in de Harm jümmers bet lot in'e Nach sittn dee un vör sick hin sinneer. De Jung sloop bobn op Dackböön, de Oole harr 'n Kammer ünn mit Finster to Woter, dormit he mark, wenn een röberwull.

Dat weer een schummri Harvsnach ween. Harm harr de Jung a lang to Bett schick un weer denn sülm in'e Puch gohn, as he mit'nmol 'n liesn Stimm hör: "Holöver!"

Tiedjn richt sick in sien Bett op un hork - doch dor weer blots dat Plätschern vun Woter to hörn. Wat för Lüüd wüllt üm düsse Tied noch röver? "De Möwn", dach he, "de hebbt mannimol 'n Schriegn, as wenn't ut Minschnmund keem." He smiet sick vor op'e anner Sied un snork luud wieder.

Ober he funn keen Roh op Loger. Keen fief Minutn loter röppt dat wor so liesn, as wenn een Vogel piep: "Holöver! Holöver!", jüss, as keem't vun'e Güntsied. He plier ut Finster no butn. Dat weer so still as in de Kark, de Hebn weer vull vun plinkern Steerns, un in Ostn hung vull un rund de Mond un kiek still op de möde Welt rünner. Suns weer nix to sehn.

Harms Tiedjn harr jüss keen Sinn för sowatt. He weer gnadderi. Wulln de Bengels ut Dörp em op'n Arm nehm? He schimp un schafuter so vör sick hin un keem op'e Been. "Dunner noch mol!" Gau söch he sien Tüffeln op'n Dutt un denn slarp he no buten, no sien Fähr hin.

"Jüm verdammte Görn! Wüllt mi för'n Narrn holen? Oostüch!" reep he, denn dor weer keeneen to sehn. Vergnatzt tüffel he wedder no sien warme Dönz röver. Sloopn kunn he eers mol nich, ober as he sick mit Gnurrn un Kwekeln jüst wedder in sien Löhnstohl trechtmusselt harr, hör he wor de liesn Stimm: "Holöver! Holöver!".

Harm ritt de Döör op un glup nochmol in de swatte Nacht. In'e Fern schreeg een Uuul, un in't Dörp fung uck noch so'n Jiffel an to huuln, süns weer't doodnstill. As sien Oogn sick an dat Duster wennt harrn, kunn he de Umreetn vun Bööm un Busch utmookn, un seech uck dat Woter, dat sülvern in't blieke Mondlich schimmer.

Tjark weer dorvun opwookn un löhn sick ut Dackböönfinster, so wied as he man kunn. Dor seech he sien Opa swoorfälli no de Fähr rövergohn. He seech ut as'n Gespinst, de Oogn holl, den Kopp vöröver nüült, duuknackt - wenn he em nich so good kenn dee, harr he meis bang vör em warrn kunnt.

De geelbunt Katt harr allens vun Finster in'e Döönz mitankiek; nu sprung se de Böönlöller ropp in Tjarks Kammer un sliek an dat Finster ran, wo Tjark seet. Mit'nmol pruuß se un schüdd de Kopp, as wenn eer wat gonnie in'n Kroom pass. Ober as Tjark eer eenmol över'n Rüch striek, sett se sick ruhi hin. Un dor hör Tjark mit'nmool: "Holöver!". Dat keem vun'e Güntsied. Jo, Stimm so liesn un fien as Müüs, reepn de Fährmann to Hölp. Un denn hör he uck al een an'e Fährklock lüüdn, de Strang wor so sacht trockn, as vun Kinnerhann.

"De Fährklock geiht", reep Tjark, "ick mutt Opa hölpn!" Mit een Ruck weer he wech, sprung de Löller rünner un weer proot, de Fähr mit sien Grootvoder trechtomookn, uck wenn de sien Hölp wiss nich hemm wull. De geelbunt Katt löhn sick an'e Finsterleen an un seech Tjark so lang no, bet he eer ut'e Oogn keem.

De Oole kniep sien een Oog tosoom, un grummel wat in'n Bort, as he Tjark seech, sech ober nix. Un denn mookt se beide dor achtern wat ut: de ganze Strand lang flackern veele, veele lüttje Lüchtn. Irrlichter? Wat geiht dor vör? Un dor hört se dat woor, as duusnd Kinnerstimm: "Holöver!".

Ieli bunn de beidn de Fähr los, sprungn ohn een Woord ropp un seiln röver. Un denn seegn se dat: Dor drängt een Swarm vun lüttje Lüüd tohoop, mit Lüchtn in'e Hann, jeedn een Bünnel ünnern Arm. Wat'n Gewisper un Gefluster!

Harm Tiedjn frooch nich veel. He un Tjark kennt de Lüüd, de dor röverwulln: de Ünnereerdschn. Man de ganzn Lüüd, so lütt se uck weern, passn nich all in sien Kohn rin. He lood soveel, as goht, op sien Boot un broch se röver. Denn fohr he wor trüch, hol wor een Kohn vull, un noch een un noch een. So gung dat de ganze Nacht lang. Toeers harr de Oole sick je aargert, dat Tjark eenfach opstohn weer, ober nu weer he doch froh, dat he em so good to Hand gung. Jo, ut de Jung kunn mol so'n rechtn Fährmann warrn, dach he in stilln bie sick.

De Sünn stiech al niescherie un füerood op, as se all röver weern. Dor keem een vun sem op Harm Tiedjn to un bööd em um sien Mütz. Harm nehm se sick vun Kopp un drück se em sach in de fiene, smoole Hann. Dat Weesn lech se op Eer un jeedn vun lütt Vulk keem eenmol vörbie un smiet een blankn Toler rin. Ober dat weern so veel, dat de Mütz bald överlöpp un dor 'n ganzn Duttn plinkern Goold lech.

As de letzte sien Münz dor rinsmietn harr, dreih he sick noch eenmol um. "Wi goht. Uns Tied is üm, dat Riek, dat wi regeert, givv't nu nich mehr. Wi mookt Platz för de Minschn, de uns nich hemm wullt!" Denn gung he wor to de annern. Still un stumm wannert se, de jüss so lang as de Minschn hier leevt harrn, wieder, bet man nix mehr vun sem sehn kunn. Tjark stunn Troon in de Oogn, un ohn dat he sien Opa ankiekn mutt, wuss he, dat em dat jüss so gung. Jo, mit'nmool weern se riek, ober so richti freun köönt se sick nich doröver.

Meud un noch 'n beetn krummer as süns stapf Harm op Huus to, un harr uck nix dorgeegn, dat Tjark em dorbie stützn dee. Givv dat dor nich de Mütz vull Gold, de beidn harrn wiss dach, dat weer'n Droom ween.


*


"Tscha", sech Tjark to mi, un treck bedächi an sien Piep. "So weer dat ween, domols. Vun düss Tied an harr keen Fährmann se wedder sehn, keen Buer in Keller or op'n Böön. Un se verswunn nich blots ut 'n Leevn vun de Buerslüüd, uck in sem Denkn mookt se Platz vör een annern Löövn: Wenn hüt noch mol een wat vun "Nis Puck" vertellt, denn meen man, dat weer wat ut'e Märknwelt."

He stunn op. "De sünd wechgohn, un se kummt uck nich mehr trüch. Ober dat givv je noch annere Lüüd." Ohn mi to verkloorn, wat he dormit meen, gung he op de Döör to, in Gorn rut. Ick hör em butn lies lachn - un nich blots em alleen ...


Erstveröffentlichung am 3. September 2002

24. April 2007