Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/041: De Wotermöhm (SB)


Artikellogo

DE WOTERMÖHM

Dat weer so een luuri Mainach. Witt as Melk drung dat Moonlich dör de Kroons vun'e oolen Eschn un Barknbööms, de sick liesn in Winn weegn. Eggert düch meis, de Fröhsummerwinn summ verspeelt een Leed dorbie, as freuh he sick, dat de kohle Tied nu endli toenn weer.

Dat rüük no Raps un Brambusch as he so dör de Nach gung. Achter sick in Dörp, dor hör he de Karktornklock tweemool lüüdn - dat weer Klock twee in'e freuh. Keeneen wuss, dat he hier weer, keeneen, blots sien Anke, de Deern ut Noberdörp, mit de he sick bie de Bank ünner de Eeknboom dreepn wull. He harr't nich hild, 'n halv Stünn bruuk he noch bit to düsse truuli Steed un he mutt man üm Klock dree ers dorween.

Jo, sied he Anke bien Danz op Buernknüll neeger kennlernt harr, wull se em gonnie mehr ut'n Kopp geihn. Se harrn sied eer eerste Begeechn al faken ünner düssn Eeknboom seetn un sick so allerhand in't Ohr flustert, wat keen suns hörn schall. Un düsse laue Maitied, de weer so scheun, dat em meis düch, sien Hart wull övergohn vör Freud.

Noch döpp keeneen weetn, dat he un Anke sick versprookn harrn, ober bald al, wenn sien Voder de Oorn ünnert Dack un Anke eer Steed as Grootdeern bie Buer Hinnerksn annohm harr, denn wulln se dat Opgebot bestelln. Solang wüllt de beidn sick noch hiemli in'e Nach dreepn, un wenn se sick mol in Dörp to Gesich kreegn, kiekn se blots schuu an'nanner vörbi.


*


Obglieks dat noch düster weer, geev de vulle Moon soveel Lich af, dat he de Wech an Beek lang good sehn kunn. Sien Schien dreep op Woter un geev 'n unhiemli Glinstern op de Welln af, de sick liesn in Schilp breek. `n lüttsche Brück föhr över em no de Güntsied, dor mutt he röver.

Bie de Gedankn, dat he glieks sien Anke in Arm hooln dee, wor em ganz warm um't Hart. Jo, düsse Deern mit eer lachn Oogn un Hoorluups as Korkndreiers - he kunn sülm nie verstohn, worüm so een smucke Deern sick jüss em utsöch harr. Ober he wuss: Nu wull he sien Leevdach keen annere mehr an sien Sied hebbn.

Jüss stunn he op de lütt Brück un hool 'n Momang inne. An Ufer weern de Wotertulkn opbleuht, un merrn op Woter leggn Seerosn. Em düch meis, se wiesn em eer witt Gesich, üm em to gefalln.


*


Oole Legenn vertelln dorvun, dat jüss an düsse Steed vun Beek een Wotermöhm leev, de jümmers nachs, wenn de Moon vull is, roppkoom, um sick an sien Licht optowarm. Man sech, dat de Seeroosn eer Blööms sünd, de ganz alleen eer höörn deen.

`So een schmucke Seeroos, de much ick mien Anke schinkn', dach Eggert bie sick, doch he wisch düssn Gedankn gliecks wedder wech, se swomm je merrn in Beek, wo schall he dor denn rankoom. Un de Beek, de harr in Woter Steedn, de weern so deep, un an Rand wussn Slingplantn, dat sien Mooder em al as Kinn dorför warnt harr, dor blots nie rintostiegn. Se mutt dat weetn, eer eegn Süster harr as junge Deern mol an een Summerdach in'e Oobnddämmern dor eer Fööt rinsett. De Slingplantn harrn eer tofootn kreegn, un se kunn sick nie mehr dorvun losmookn. Eggerts Mooder harr dat sehn, se weer domals gau trüch in't Dörp rinnt, um Hölp to hooln. Ober as se un de annern Lüüd wor dor ankeem, weer de Deern verswunn, un keeneen harr se je weddersehn. Man harr eer Liek nie funn, obglieks all mit lange Stöckers dor togang weern.

Een heel grääsi Geschich - worüm full se em jüss nu in? Dat ganze lech doch al Fiefuntwinni Johr trüch, un he weer domols noch gonnie mol op'e Welt ween! Nodinkli kiek he wedder op'n Beek, de so truuli schimmer, dat he gonnie mark, wat de schmuckn wittn Blöötn em in sien Bann trockn.

Ober wat weer dat? Harr he dor nie een minschli Gesich sehn? Merrn in Woter? He hung sick övert Gelänner, so wied, as he man kunn, um dat witte uttomookn, wat dor so snooksch blinker. Jo, een vun'e Blöötn röhr sick - se stiech 'n Stück hööger! Un denn seech he, dat se op'n Kopp vun een sitt.

Toeers dach he noch, dat mutt dat Gesich vun Moon ween, dat sick dor in Woter speegl, ober as he nau hinkiek, mark he, dat dat een Fruunsbild weer. Un wat för een! Eer Huut weer witt as Schnee. Schmuck weer se, wunnerscheun, dor lott sick nix gegn seggn. Ober eer Oogn - dor weer so gorkeen Leevn bin. De seegn so truuri ut, as harrn se aans, wat dat an Weedag op'e Welt givv, sülm beleev.


*


För'n Momang seech he Ankes Gesich vör sick, eer lüchn blaue Oogn, de jümmers so plietsch un levnsfroh kiekn, dat dat een reine Freud weer. Ober denn week düsset Bild, un he seech wor dat blieke Gesich vör sick. Em leep een Schudder över de Rüch, ober nie blots, dor he bang weer - uck, dor se wat in em anröhr, dat he betlang noch gonnie kennlernt harr.

"Du büss so schmuck as de Seeroosn, de in dien Riek swimm deen. Ober mit mien Anke, mit eer Oogn as dat klore Nordseewoter un eer Hoor so gülln as in August dat Korn, mit eer kunns du nie mithooln." Sien Stimm beever, as he eer dat toroopn dee.

He fatt sick 'n Hart. "Wat is, scheune Fru, wuss mi een vun dien Seerosn afgeevn?" He kiek eer direktemang in eer groote düster Oogn, de so vull vun Lengen weern. Se anter nie, ober he harr uck nie dormit reek. "Wenn nie, denn hol ick mi een!"

`Watt kunn een Minsch bloots so truuri ween?' dach he bie sick. Dat Woter um se rüm glurr un glucks, un eer langet swattet Hoor beweech sick dorin as lüttje Schlangn. He mark eer Aten op sien Huut, un seech, dat sick dat Schilp liesn dorvun beweech - dat, wat he toers för Winn hooln harr.

Eggert gung de Brück rünner un sett sick an't Ufer, dor, wo nie soveel Schilp stunn. Se harr jede vun sem Beweegn achterankiek, un nu weern se op Oognhööch, man blots dree, veer Meeder ut'nanner. "Schinks ... schinks mi een vun dien witte Blooms för mien Anke?" Keen Toch veränner sick bie eer, nie mol de Mundwinkl tuckn. Un doch düch em, as weer se dormit inverstunn.

"Na kumm, schmiet se mi röver!" lock un beddel he. "Or scha'ck se mi sülm hooln?"

Een luerlüttet Nickn vun eer Sied. "Nää, mien Deern, denn hess mi!" wehr he af. Ober he kunn sien Blick nie mehr vun eer lootn. Witt as Elfnbeen kiekn ünnerwiels eer Schullern ut Woter rut, he seech eer Arms, de sick anmoodi beweegn, dat dat an't Ufer lichte Welln geev. Toeers harr he dach, se weer nackich, ober as he neeger hinkiek, sech he, dat see 'n feinet Neglischee dreegn dee, so dünn, as weer't ut Spinnwübbn. Se harr een vun'e Rosn in eer Hoor sittn, een anner in eer Hann, un de hool se em hin. Man blots - dor weern noch 'n poor Meter dortwüschn.

Wor keem em dat Bild vun Anke in Sinn, he seech eer leevli Lachn vör sick. "Ick mutt eer een vun düsse Blooms mitbringn." He stunn op un gung 'n Stück wieder dört Schilp rin in't Woter. Dat Schoh un Strümp dorbie natt woorn, mark he nich. Viellich kunn he je vun dor ut een Seeroos griepn, ohn dat he de Eer ünner de Fööt verlor.

Mit'nmool keem em de Wöör vun sien Mooder in Sinn, de se em so oft sech harr, as he noch 'n lüttn Jung weer. "Go nie to neech an't Woter, dor leev de Wotermöhm!" As lüttn Buttje weer he dor banni bang vör ween, as he denn öller worr, dach he, dat sien Mooder dat blots sech harr, dormit he sick nie in'e Slingplantn verhedder un versuup, so as Elschemöhm, sien Moders Süster. Ober nu, as erwussn Minsch, dor seech he dat mit'nmool mit ganz anner Oogn. Sien Mooder harr wuss, dat dor een leevn dee. Ober wiss harr se nie wuss, wat dat för'n schmucke Fru weer. Gonnie gefährli, un eegntli uck heel fründli. Man bloots eer düstere truuri Oogn! He wull to eer röver, um se 'n beetn to tröstn. Wiss weer se banni alleen dor in't koole Woter. Süh doch, se höll em jümmers noch de Seeroos hin. De wull se em schinkn. Ober se keem keen Stück neeger to em, nie mol een luerlütt beetn. He mutt se sick wull sülm holn.

"Wenn'ck mi een hol - du doos mi doch nix?" frooch Eggert. Em weer, as wenn se de Mundwinkl licht vertreck. Lach se em to? He gung noch 'n Stück wieder. Nu harr he keen Grund mehr ünner de Fööt. He swomm op se to. De Seeroos harr he a lang vergeetn, uck de Erinnern an sien Anke. He seech blots noch eer düster truuri Oogn, as se eer Arm um em slung. Se striek em mit er koole Fingers dör't Hoor, as een Moder dat mit eer Kind dee. Un denn trock se em mit sick rünner in'e Deep.

Mit een truuri Leed sliek de Winn um de jung Deern rum, de op'e Bank sitt un tööv. Ober se hör nich to, wat he dor vertellt ...


Erstveröffentlichung am 8. Mai 2002

7. Mai 2007