Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/039: Doodnsang (SB)


Artikellogo

DOODNSANG

De tweibrookn Möhlnsteen, de op'e annere Sied vun'e Bäckerie an Rand vun Karknstieg lich, weer 'n Platz, wo sick veele vun'e Dörpslüüd för'n lüttje Piep un 'n mundvull Snack dreepn deen. Hier keem jümmers allerhand Minschn vörbie un man harr 'n goodn Utkiek op de Kinnerspeelplatz mit sien breedn Sandkastn, de Schaukl, Holtfiguren, Wipp un Klatterrickels doropp.

Jüss ferdi mit'e Arbeit, slender ick op'n Nohuuswech dor lang, as ick op düssn Möhlnsteen, anlöhnt an'e Muer, 'n öllerhafti Mann sittn seech. De Piep hung em utgohn ut'e bleekn Mundwinkl un he starr blots so vör sick hin. Sien gries Hoor weer stump, un he harr 'n schiedi Jack an un 'n Büx, de twors nie twei weer, ober doch so utsüch, as harr se a lang keen Waschmaschin mehr sehn.

Ick hool an, un obglieks ick direktemang vör em stunn, gung sien Blick afwesnd dör mi dör. Mi düch, de seet dor nie, um sick 'n Puus to günn or um de Kinners totokiekn. Nää, he seech ut, as wenn he wat beleev harr, wat he nie verknuusn kunn.

Eegntli wull ick je stracks wiedergohn, ober mi dee düssn Kerl leed. Tohuus tööv hüt ohnhin keeneen op mi, mien Fru weer för'n poor Dooch to eer Süster fohrt, un ick harr nie veel Luss, so alleen in'e Stuuv rumtosittn. So sett ick mi denn to em. He rööch sick uck nu noch nie.

"Moin", sech ick fründli. "Mmmh", gnurr he blots liesn in sien Boort.

"Kunn'ck Se wat hölpn?"

"Mi kunn keeneen hölpn", anter he op truuli norddüütschet Platt un stier wieder groodut. "Ick bün ... ick bün ... 'n beetn dör'nanner", sech he lies un ick mark, dat em de poor Wöör al Mööch 'noch mookt harrn.

Ick treck mien Bodderbrotbüx ut'e Dasch. "Wööt Se uck wat dorvun?"

He töger 'n Momang, ober denn griep he doch to. "Danke", nick he un biet eenmol düchti af. Ick nehm dat annere Wussbrot, un so kaut wi inträchti, ohn dat een 'n Wort sech.

"Keem se vun wied her?" frooch ick no'n Wiel.

"Ut Kellnhuusn."

Na, dat weer je man nie so wied, man so knapp foffti Kilometers. Ober wat mook de denn hier in uns lütt Dörp in Dithmarschn? Niescherie bün'ck je jümmers ween, ober ick wull de Minsch nu uck nie mit mien Froogn vergruuln. So kau ick denn eersmool mien Brot toenn un schink in Beeker vun'e Thermoskann 'n hittn Koffi in. "Uck een?" Düttmol griep he glieks to un kiek mi dorbie dankbor an. Un dor seech ick, dat de Kerl gonnie mol so oold weer. Nää, de harr twors schütter grieset Hoor, ober dor kiekn twee plietsche Oogn ut'n Kopp, un sien Haut weer noch gonniemol fooldi. Mutt mol 'n smuckn Mann wees hebbn, hochwussn un mit breede Schullern. Un sien Mund harr 'n sümpotschn Toch, dat mi meis düch, dat weer 'n Minsch as du un ick, de harr blots wat leeget beleev, wat em ut'e Bohn smiet harr. Nää, dat weer keen vun'e lichte, winnige Schlach.

"Wohin wüllt Se denn noch vunoobnd?" frooch ick em. He schüttkopp verdreetli. "Wee'ck uck nie. Achter de negstn Knick, dor sett ick mi dool un tööv op de annern Morgn."

Ober sowied schall dat nie koom, denn ick bööd em an, in'e Stuv vun mien Söhn Jens, de vör kottm uttrockn weer, de Nach to verbrüngn.

"Denn koom Se man mit rin". Ick wies em de Bood- un Schloopstuuv. Un nodem wi 'n beetn wat to Obnbrot eetn un uns kommodi in'e Stuuv bie 'n Piep un 'n Kloorn tosoomsett harrn, keem he uck 'n beetn in't Schnackn. Peiter Lornsn, so heet düss Minsch, vertell mi sien Geschich, een Geschich, de mi as 'n spökelhafti Droom düch ...


*


Peiter Lornsn weer man eers dreeunveerdi, een Minsch, de as Beamter in't Rothuus mit beedn Been fass op'e Eer stunn un so good verdeen dee, dat he sick dorvun 'n smuck lütt Huus leistn kunn. Verheirood weer he nie ween. Obgliecks he dor nich afneigt weer, harr he nie de Kuraasch hatt, um een to frien. Un as he denn so po de Veerdi togung un in sien Ümgeevn so manni Ehe, de glückli anfungn harr, al wor in'e Grütt weer, beschlott he, Junggesell to blievn un sien Frieheit in vulln Töögn uttokossn. So bruuk he uck nie för Kinners or 'n Fru opkoom, un kunn aans, wat he verdeen, vör sick sülm utgeevn.

He reis jeedn Summer no Majorka, af un an uck mool no Tunesien or beseuk oole Schoolfrünn in Mecklnborg. He harr keen Verwandschapp, um de he sick kümmern mutt, un weer tofreedn mit sien Leevn, denn dor weer keeneen, de em sech, he schall freuher no Hus koom or he schall düt un dat mookn.

Ober een Dach, dor kreech he mit'nmool 'n Schrievn vun een Kusine vun sien Mooder, een oole Fru, de Alma Manske heet. Mit krakeli Handschriff stunn dor, dat se, ünnerwiels uck al fiefuntachnti, a lang alleen leev, un nu, wo se wuss, dat dat mit eer toenn gung, gern noch eenmool eern eenzi Verwandtn sehn wull, eern Neffn Peiter. Se düüd in de Breef uck an, dat se 'n Hus harr, dat se em verarvn wull.

Peiter erinner sick nie doran, dat sien Mooder 'n Kusine hatt harr, ober dor mutt wull wat an ween. Uck weer Peiter op'n Arfschapp gonnie good to spreekn. He harr doch een schmucket Huus, watt schall he mit mehr? Un wiss weer dat so een ool verfulln Reetdackkoot, de dor irgndwo in'e Wallachei stunn un mehr Arbeit mook, as dat se em wat inbringn dee.

Naja, ober düssn Wunsch vun so'n oole Fru wull he denn doch nie utschloogn, tomol he sien Mooder jümmers gern hatt harr un eer dat schulli weer. Dor em ohnhin noch 'n beetn Urlauv tostunn, nehm he sick de för de nexte Week, un so zuckel he an so een neevli griesen Januardach los - nie ohn tovör noch in Bloomloodn 'n prächti, buntklööri Bloomstruß intokoopn. Jümmers no Norrn ropp, harr se em schrievn, wenn he sick an'e Wech ünnern Diek höllt, kunn he eer Huus achter Diekhusn gonnie verfehln. Tonoot schall he sick man eenfach dörfroogn.

No sien Reekn mutt he wull so gegn Meddach dorween. Ober bie düssn Neevl kunn he gröttndeels bloots Schritttempo fohrn, tomol de smoole Stroot vun Kohschiet un Muttklumpn överseet weer un de Groobn an'e Sied so vull Woter stunn, dat em meis bang woor, dat he dor ringlitsch.

Tied harr he je 'noch, un so mook he sick dat Radio an un summ liesn mit, ünnerwiels he sick överlech, wat he de oole Fru verklookfiedln kunn, dat he gorkeen Interess an sien Arvschapp harr.

De Klock wies al op halvi twee, as he bilüttn 'n beetn unruhi woor. De Neevl harr sick nie, as de Wedderberich verspreek, oplöst, sunnern weer noch dichter woorn. Un dorto feech noch 'n rüüsi Winn vun Westn heer övern Diek, so dull, as wenn he em sien Audo in de breiden, övervulln Groovn drückn wull. Keen Minschnseel wied un sied. Wenn em hier wat passeern dee, denn kunn he lang dorop tövn, dat em een tohölp koom.


*


Dor, endli seech he dat Dörpsschild "Diekhusn". Nu noch 'n Stück wieder, un denn schall dat dat letzte Huus an Dörpsutgang ween. Ober wat weer dat? Dor stunn keen verfulln Koot, sunnern een schmucket wittüncht Huus mit veele blöhn Puttblohm in'e hellüchn Finster, de in Neevl 'n truuli Warms verström.

Tögerli stell he sien Audo an Strootnrand af un gung op dat Huus to. Al vun butn kunn he veele lachn Stimm hörn. Dat weer een richdi Wohldaat, no soveel griese Schummerie un Stille nu mol wor op'n Minsch to dreepn.

Un dor hör he dör een Finster mit'nmool 'n fröhli Kinderstimm, de liesn sing:

As ick noch 'n lütt Deern weer, wull ick gern 'n lütt Henn hemm'. All de Lüüd' weten wulln, wo mien Henn heeten schull. Mien lütt Henn, dee heet Kreih, leggt mi all Dach een Ei.

An'e Huusdöör weer keen Bimmel, sunnern blots'n ooldmoodschn Döörklopper, 'n swooren Iesnring. He klopp dormit an un mit'nmool weer't still - mucksmuusnstill.

Langsoom gung de Döör op. Eh he noch wat seggn kunn, weer he meis vun een zotteli Köter umrinnt worrn, de em mit fröhli Belln ansprung.

"Loot man good ween, Hasso", begöösch em 'n junge blonne Fru, de, de uck de Döör opmookt harr. "Is doch blots uns Peiter!"

Kenn he se? He wuss nie so rech, ober wat uck jümmers, se dee em good gefalln. "`n goodn Dach", sech he fründli un kiek sick üm, wo denn sien oole Tante weer, dat he eer de Bloomstruß överriekn kunn.

"Na, man jümmers rinn in'e goode Stuuv", reep vun achtern 'n deepe Männerstimm em fröhli to, un dor hüpp 'n lütte seute Deern, so um un bie süss Johr oold, de Trepp dool, un as se em seech, griep se sien Hann. "Kumm, Unkl Peiter", reep se fröhli. "Ick wull di mien nieget Speeltüüch wiesn". Se plapper un schnöter un treck em mit sick, ohn dat he to Wort koom kunn. Un de annern wenn sick woor af, keeneen kümmer sick üm em, as wenn he al to'n Inventar vun't Huus höörn dee.

In'e Wohnstuuv, wo Alma, so heet de Deern, em hinnohm harr, wies se em 'n schmucke Porzellanpopp mit gülln Hoor, dat utsüch, as weer't echt. Dat duert nie lang, un luuder Minschn weern um em, all in beste Stimmung un Peiter düch, se weern em op'n snooksche Oord truuli, as weer he hier a lang tohuus. Am bestn gefall em de junge blonne Fru, de Maria nöömt. So good, as se harr em noch keen Fru gefulln. Se seetn tosoom un kiekn sick jümmer öfter deep in'e Oogn. Man lach un drink, un bald weer he vun Kööm un Beer 'n beetn duun, dat be bilüttn doröver uck sien Froogn no dat Worüm un Woso vergung.

He erinner sick uck nie mehr doran, wo he to Bett koom weer. Ober an annern Morgn wook he mit'n swooren Kopp un dicke Klüüsn vun'e Reegn op, de em bestänni in't Gesich drüppelt. Jo, he lich dor op'n schedderi oolet Sofa, un dör de opreetn Deek kunn he de grauen Hebn sehn. Dat weer nie mehr dat smucke Huus mit de klööri Puttblooms in'e Finster, sunnern 'n verwittert oole Koot mit Lööker in Dack, dör de dat iesi rinpiep. Uck weer keen Minschnseel mehr dor, he weer alleen. Opreegt sprung he op, rinn de knarrn Trepp dool un riet de quietschn Huusdöör op. He kiek sick dat Huus nochmool vun butn an, un seech, dat de Finsterschievn all twei weern. Dor süch he in'e Dörrohm een Fru stohn - Maria. Se harr 'n ooldmoodsch witt Kleid an un sech mit liesn Stimm, de, obglieks de Winn as dull bruus, an sien Ohr ankoom: "Mook di man keen krumm Kopp, mien Peiter. Wees nie truri, uck wenn't wied wech is, sünd wi nie ut'e Welt. Un bald, Peiter, bald dreep wi us wor..."

Sien Audo, dat he güstern (or weer dat a länger her?) dor an Strootnrand afstellt hett, weer vun Winn meis in 'n vulln Groobn rindrück woorn. Noch ganz vun'e Sockn rinn he los, he wull blots een: dorhin, wo Minschn weern. He wuss sülm nie, wo lang he loopn weer, ober ürgndwann weer he denn in't Dörp ankoom, un dor harr he sick op'e Möhlnsteen sett un versöök, sien Gedankn op'n Dutt to brüngn.


*


Peiter Lornsn harr mi de ganze Geschich vun vörn bit achtern vertellt, un denn weer he so meud, dat he in Löhnstohl inschloop.

Annern Morgn weer he nie mehr dor. Un nie blots dat: As ick in'e Köök nokiek, wo je eegntli noch de Glöös un de Aschnbeeker vun'e vergungn Oobnd stohn mööt, weer nix. Keen Spur vun een fremn Minschn weer in't Huus to finn.

Ick weer loot dran un mutt to Arbeid un harr keen Tied, mi dor veel Gedankn üm to mookn. Gau smeer ick mi 'n Bodderbrot un wull dat in'e Büx doon, dor funn ick dor noch de beidn vun vergungn Dach bin. Uck de Thermoskann weer noch vull. Damminochmolto!

Un denn höör ick mit'n mool 'n kloore Kinnerstimm in mien Ohr, so dich, as stunn se direktemang nevn mi. Tosoom mit 'n deepe Männerstimm erklung dat oole Kinnerleed:

As ick nu 'n lütt Henn harr, wull ick ok 'n lütt Hohn hemm'. All de Lüüd' weten wulln, wo mien Hohn heeten schull. Tuckelhohn heet mien Hohn, mien lütt Henn, dee heet Kreih, leggt mi all Dach een Ei.

Uck wenn'ck mi dor nie so recht 'n Reim op mooken kunn, een weer mi klor: Peiter Lornsn harr sien Freedn funn, he keem nochmol in düsse Welt trüch, um Afscheed to nehm un is nu dor anlangt, wo he hinhöört...


Erstveröffentlichung am 3. Februar 2002

30. April 2007