Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/037: Mudder Hansn (SB)


Artikellogo

MUDDER HANSN

Meis an Enn vun'e Welt, merrn op dat flache Marschnland, lich dat lüttje Dörp Jiddnhuusn, dat sick man blots ut 'n hannvull Hüüs, 'n Hökerie, 'n Kroog un 'n smucke Kark, de sien Torn man al vun wiedn sehn kunn, tosoomsett. Un as letztet an'e Dörpstroot, dor stunn 'ne windscheep Reetdackkoot. De seech so ganz anners ut, as all de annern glattn Dörpshüüs mit eern akkrat witttünch Wänn, de, sobald de Regn eer Farv mol 'n beetn afwuschn harr, glieks woor nied anstriek ward. Uck in de Goorn vört Huus seech man nie fein säuberli afsteekt Beete, sunnern de Koot stunn im Schaddn vun oole Kasbeer-, Appl-, Plumm- un Beernbooms, de Finsters weern meis umringt vun Brammeldoorn un Fleederbeern, un de Steedn, wo Gras wuss, weern över un över vull vun Knüllblooms un allerhand Undüüch. Överall in'e Bööms bummelt Vögelhüüs un dat wimmelt blots so vun Vögels: Amsln, Meisn, Bookfinken, Rotbosten un wie se sünst all heeten doot.

In düsset lüttje Huus, dor leev Mudder Hansn. Se weer meis an de tachndi un süch mit eer to'n Dutt tosoomknütt witt Hoor un eer runzli Gesich jüss so ut, as de leeve Grootmudder ut 'n Kinnerbillerbook.

Freuher mol harr se de Höökerie hatt, 'n lüttjn Kolonialwoorenloodn, merrn in't Dörp, wo man glieks uck noch de Post afgeevn kunn un, wenn man no achtern dörgeiht, steiht dor 'n lütt Thresn, wo se de Lüüd, de vun wieder wech ut'e Noberdöpper koom woorn, noch 'n Klooren inschink. Se harr düssn Loodn denn opgeevn, as eer Mann Hannes dodbleevn weer, sieddem leev se in düsse lüttje Koot vun eer Panschoon.

Muchn sick uck de Tiedn ännern, un de Minschn hüttodooch blots noch hiddeli mit Blick op de Klock dör de Gegnd rinn, bie eer, so düch een meis, stoht de Tied still. Eer Leevn, dat plätscher so sachn un still dorhin, ohn dat dor över de Johr watt anners woor, so dat een meis meen kunn, aans, wat so an schlimm Sookn in'e Welt passeert, dat givv dat gonnie, dat weern blots böse Drööms.

Keen Wunner also, dat ick, opglieks jüss achtein Johr oold, mi nix scheuneret dinkn kunn, as Mudder Hansn in eer lüttjet Paradies to beseukn. Nää, nie ut Mitleed, uck nie, weil ick gern de oolen Lüüd 'n beetn ünner de Arms griepn wull, sunnern weil dat keeneen Minschn givv, mit de sick dat so good snacken lött. Se, de nu al wied över tachndi weer, kunn mi mannimol 'n beetern Rood gevn as mien Frünnins or Öllern. Un much eer Roodschlach viellich uck 'n beetn snooksch ween - hölpn dee he jümmers. "Dat is keen Schoden to groot, mien Deern, de Kloge pult sick dor jümmers noch 'n Vördeel bie rut", sech se jümmers to mi un denn gung mi dat al bald wor beeter.

Uck binn in eer Huus süch dat ut, as harr sick dat sied veele, veele Johrn nie verännert. Op'e Kommood in'e Wohnstuuv, dor stunn noch oole, vergilv Familjenbiller vun eern Hannes un de sien Brööders un Süsters, de nu al lang dood weern. Eegn Kinners harrn se je nie hatt.

Vun'e Diel kummt man in'e Köök, un uck hier weer aans so lüttsch, dat meis dinkn kunns, du büss in'e Poppnstuuv. Wenn wi denn bie'n Tass Kaff in eer ooldmoodsch Köök mit de grootn Bloomtapetn tosoomsitt, wo op'e Eckbank al de dicke Koter Felix schnurrt, hess dat Gefööhl, du büss in't vörige Johrhunnert trüchsett, un dat harr mi gonnie mol wunnert, wenn dor plötzli 'n ole Peerbohn mit veel Gebimmel dör de Strooten trappln dee.

Tschä, un vun een Beleevnis wull ick jüm nu mol vertelln, denn dor harr mi Mudder Hansn wat för't Leevn bibroch, uck wenn'ck dat eers 'n ganze Tied loter begreepn harr ...

Dor weer ick nämli jüss grood mol bie eer ween un wi harrn in'e Köök bie frischn Stuutn mit Bodder un'n Tass Kaff klöönt un klöönt un dorbie ganz de Tied vergeetn. Butn weer dat banni ungemüdli, so'n richdi grimmeli, griesn Harvsdach. Dör de Finster piep de Winn, he ruusch so luud övert Huus, dat wi eers gonnie höörn, dat dor buutn een weer. Ober denn boller dat mit'nmol ganz gewaldi an'e Döör. Ick tuck tosoom. 'n Inbreeker? Nää, de ward je wull nie so'n Larm mookn. Ober wat goodet much dat wiss nie ween, wat de Storm uns dor in't Huus schick. Naja, Mudder Hansn bliev de Roh sülbn, stunn langsoom op, trock eer Tüffeln över, un schlapp to Döör.

Ick reep eer noch vun'e Köök ut to, dat se man nie opmookn schull, ober se harr al de Keedn vun'e Huusdöör löös, un dor hör ick eer al seggn: "Nu kumm se man eersmol rin, dor butn is 't je banni koold."

Kunn je ween, dat de Kerl, de nu inpett, besünners düster un groot utsüch, dor Mudder Hansns Huus je man so lüttsch weer, ober mi düch, dat weer reglrechtn Ries. Een Helm harr he in'e Hann, un um Kopp un Hals harr he sick 'n dickn School tüdert, dat man blots noch de Oogn rutkiekn. He dreech 'n smeri griese Löllerjack, und Füüst hett he - as 'n Boxer. Düsse Keerl keem also dör de Döör, or beter, he trampelt dor rin as 'n Elefant. Sien schedderi Dasch loot glieks in'e Diel falln, nodem he se mitt'n grummeli "Moin" begrött harr un 'n poor Wöör nuschelt, de keeneen versteihn kunn.

"Kunn'ck rinkoom?" mummel he, un mi düch, dat weer gor keen Frooch, denn ohn op'n Anter to tövn, schluur he an Mudder Hansn vörbie, mook de Döör to Köök op, un as he sick nevn mi op'e Kööknbank doolsett, dor krach dat man blots so ünner sien swoor Gewicht.

Ick segg dat liekuut, mi weer düsse Kerl banni unheemli. Kinnerslüüd, wat lees man hüttodooch ober uck aans in't Blatt, vun Haalsafschnieders, de keen Respekt vör't Öller harrn, vun Verbreeker, de jüss Fruunslüüd or Oole in eern Hüüs opsöökt un sem dat Geld afsnackt - un mannieen ward afmurks, blots weil he 'n poor Mark in'e Dasch harr. Mi leev 'n Greesn lang de Rüch, as he mi so vun bobn bit ünn muster un denn mit sien düster Stimm frooch: "Woohnt se uck heer, or blots de Oolsch?"

"Ick? ... Jo!" sech ick gau. Man blots nie, dat de uck noch dink, dat uns Mudder Hansn hier alleen in't Huus leev, un he her nachts inbreekn kunn. Kinnerslüüd, wo oft hevv ick eer rood, dat se sick doch 'n grootn Scheperhunn anschaffn schall, de op eer oppass! Ober nee, dorvun harr se je nix höörn wullt. "Ick hevv doch mien Felix, un de verdreech sick mit keeneen", harr se denn jümmers antert. Man blots, dat fuule Viech, dat scheer sick 'n Schietdreck dorum, wenn hier so'n Keerl rinkummt. Ick kiek op de Katt, de noch jüss so as de ganze Nommeddach op'e Kööknbank lich un liesn vör sick hinsnurrt. Wokeen schull us to Hölp koom, wenn dat worhaftig een Halunk is?!

"Un suns?" riet mi de Kerl wor ut mien düster Gedankn.

"Watt ... Watt suns?"

"Na, leevt se beedn hier alleen?"

"Hmmmh", wull ick grood nickköppn, dor keem ick to Besinn': "Nää, Mudder Hansn eer Mann kummt man glieks woor, de is jüss noch mol rut. Un ... un 'n grootn Scheeperhunn hebbt wi uck noch, de is banni bissi. Jo, Mudder Hansn eern Söhn, ääh - ick meen eern Mann, Herr Hansn, de is man jüss grood mit de Scheperhunn butn, de kummt glieks wedder!" stammel ick, un mi woor hitt un koold.

Ob düssn Kerl mi dat wull löövn dee?

Ick kiek mi in'e Köök um, ob dat nie wat givv, womit man sick gegn düssn Schrank vun Minsch to Wehr settn kunn. Dor, in'e Eek stunn 'n Bessn, ober so'n Bessnsteel breek man glieks dör! Un dor achtern leggn je de Kööknmesser in't Schapp. Ick weer ganz hiddeli vör Opreegn. Ober wenn'ck mi rech överlech, denn weer de Gefohr, dat ick mi un Mudder Hansn dormit schood, grötter, as dat wi uns dormit hölpn kunn.

Dor keem Mudder Hansn dör de Köökndöör, in eer Hann 'n Büdel mit Appels bin. Ganz suutje hool se 'n Schöödl ut'n Schrank, un tüder de Büdel op un pack dor een Appel no de annere rin. Denn tippelt se neeger un blivvt bie den Keerl stohn, so fien un small as se is, un sett sick jüss nevn düssn greesign Kerl. "Na, jungn Mann, langn se man to!"

"Danke" gnurr he blots, griep sick mit sien grootn Prankn een Appel, de dor ganz in verswunn un biet mit eenmol glieks de ganze Hälfte af.

"Un du uck een?" Ohn op mien Anter to tövn smiet se mi een röver. Se sülbn trock sick ut Schapp 'n Kööknmeeter rut un schnippel sick een lütt, pack em bedächdi op'n Teller un denn eet wi all tosoom de scheunen safti Appels.

As de Keerl in de Löllerjack mit sien feerdi weer, dor süht dat meis so ut, as wull he de School merrn op'n Footböön smieten. Over Mudder Hansn griep gau 'n Schöödl un grien de Bengel heel fründlich an. Dor leggt he dat ganz sinnig in de Schöödl rin.

"Na, nu vertelln se mol, wat hebbt se op'n Hattn", frooch Mudder Hansn.

Ünnerwiels weer Felix, de Koter, opwookn, keem totruli to düssn fremm Minschn mit sien grotn Pranken to. Mi düch meis, de much em liedn. Felix sliek de Fremm över de Schoß un lech sick jüss merrn mang em un Mudder Hansn, de em eenmol ünnern Hals kruul. De Koter reck sien Kopp so hooch, as he man kunn. As se dormit ophöör, kringel he sick tosoom un schlöpp woor mit luudn Schnurrn in.

"Ick ... bün mit Motorrad steekn blievn, mi is man jüss dat Benzin utgohn ...!" nuschel de jungn Mann.

Aha, so een weer dat - dat harr'ck mi doch glieks dach. Wiss sliek de sick mit so een Anleegn bie öllere Lüüd in, un wenn de em denn verdroon, denn klau he sem eer Geld.

"Mudder stunn op un schink em eersmol 'n Tass Tee in. "Un ...?"

De jungn Mann kiek se överrasch an. "Naja, un mien Geld vör Benzin is mi man uck jüss utgohn ..."

Mudder Hansn sett sick wedder dool, kiek em nodinkli an un striek dorbie eern schloopn Koter övern Rüch.

Bilüttn ward de jungn Mann dat to unbehogli. "Ick wull froogn, ob ick mi bie Se 'n beetn Geld verdeen kunn." Ünseeker kiek he eer an, un denn mi. Eers jetzt mark ick, dat ick de Minsch de ganze Tied anstarr, wat sick nu ober gonnie höört.

"Wenn'ck mi dat so rech bedink - jüss so een as se kunn'ck good bruukn, se köönt mi de Appls un Beern in Goorn plückn, un mit de Inkoffsbüdels - de sünd mi uck mannimol banni swoor. Un orndli Knööv hevv se wiss."

De Kerl kiek eer meis an, as wenn he sülm överrascht weer, dat se em dat so lich mook. "Würkli?"

"Jo, weetn se, dat givv doch 'n ganzn Barch Sookn, de mi bilüttn 'n beetn swoorfallt. Ick wull doch a lang mol bie mi op Dackböön oprüüm."

Wedder stunn se langsoom op, gung an't Kööknschapp un hol dor 'n Blechbüx rut. Dat döpp doch nie wohrween! Se treck 'n Schien rut un riek em de. "Mi düch, dormit köönt se eern Tank wor fülln, watt?"

"Danke!" He grien över beide Backn.

"Denn sehn se man eersmol to, dat se an'e Tanksteed kümmt, un wenn se denn mol Tied hebbt, denn kummt se man nomeddachs wor, mien Appls plückn, ick kunn je man nie mehr so good op'e Löller stohn."

He sprung op. "Veeln Dank uck!" un stratz to Döör.

As he rut weer, kunn'ck nie anners as Mudder Hansn düchdi uttoschimpn. De hunnert Mark, de kunn se in Wind schrievn! Dat's doch ut'n Finster smeetn Geld, wat se dor so eenfach 'n wildfremmn Minschn geevn harr - dat ward se doch nienich wohrsehn! "Un denn hess uck noch dat swoor opspoort Geld vun dien Panschoon vör sien Oogn ut Kööknschapp hoolt. Wo lich is dat för em, hier mol nachts rintokoom, un denn riet he sick aans ünnern Noogl, wat blots geiht."

Ober Mudder Hansn lach blots liesn un sech: "Ooch, ick hevv doch mien Felix, de lött man keeneen rinn, de nie 'n goodet Hart hett, mien Deern."

Un Mudder Hansn hett rech hatt. Annerndachs stunn de jungn Mann wor för de Döör, woor in sien smeeri Löllerjack, man blots sien Motorrad, de harr he wull tohuus lootn. In sien Prankn harr he twee groote Körv. "'ck wull eer Appls sammeln", verkloor he blots kott. Mudder Hansn nickköpp, un 't duer nie lang un he harr in'e Spieskomer de Appls fein säuberli nevnannerlech, so dat se dor bit in Winner logern kunnt. Dorno harrn wi noch tosoomseetn bie 'n Tass Kaff un frischn Rosinstutn mit Botter, un as he woor wech weer, kunn Mudder Hansn de Bemerkung nie verkniepn: "Wat sech ick jümmers, mien Deern: Plietsch mutt een ween, kloog sünd se all".

Naja, vun dor an weer düssn Kierl, de Jochn nöhmt, faken bie Mudder Hansn, mannimol putz he de Finster, denn rüüm he de Böön op or wi goht tosoom för Mudder Hansn inköffn un hebbt banni Spoß dorbi. Jo, wenn em neeger kinns, denn marks gau, dat achter düsse Löllerklamottn un sien luudn Klapperkist 'n ganzn fein'n Minschn steek. Un eenmol, as wi uns a lang kinnt, dor he'ck em denn frooch, wo he sick dat denn dach harr, domals, as he dat erste Mol bie Mudder Hansn rinkeem. He harr mi verrodn, dat he un siene Jungs vun'e Motorradclub uck krumme Dinger dreiht harrn, ober he nu nienich mehr, sied he Mudder Hansn kinnt ...


Erstveröffentlichung am 19. August 2001

24. April 2007