Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/025: Snuten un Poten (SB)


Artikellogo

SNUTEN UN POTEN

Aans hett sien Enn, blots de Predigt in'e Kark nie ...


Hier, bie us in Dithmarschn, dor givv dat allerhand Büdels. Wenn du 'n beetn jiddeli büss, denn büss 'n Mallbüdel, hess se nie all ganz bienanner, büss 'n Tüünbüdel, 'n lütt `Kiekinnewelt' nennt een uck Schietbüdel, de Schipper mook Musik mit sien Quetschbüdel, 'n Paket brock di de Postbüdel, wuss dien Hoor afschniedn, geihs to'n Putzbüdel, wenn't in Winner koold is, denn trecks di dien Fustbüdels över de Hann un Schinknbüdels ünner de Büx - un toletz: de Liev- un Moognspies vun'e Lüüd heertolann is de Möödbüdel.

Un wenn du dorto noch de Lüüd op de Stroot ankieks, denn sühs se all mit Büdels vun'e ünnerschiedlichste Oord rumloopn - dat is schick! Sogor de Dübel dreeg niederdings so'n Ding lässi över de Schuller, wenn he mol op'n Swutsch is. Dat weer 'n ganzn schmuckn, ut fein rood Wildlöller, ganz wiek und uck gonnie mol so lütt. De Lüüd rood sick de Köpp hitt, wat dat man blots mit düssn Büdel op sick hett, ober de swiech sick doröver ut. Ober jüm will ick dat mol vertelln, worüm de Dübel düssn Büdel bie sick hett - wiss hett he dormit nix goodet im Sinn ...


*


Nu weer man grood Freuhaarvs, un de Lüüd in veele Döpper weern dorbie, groote Fiern to'n "Erntedank" to veranstaltn. Eegntli weer dat je nix för de Dübel, de Minschn mook dat je to Ehr vun Gott, un dat kunn'e rein gonnich verknuusen.

Ober dat Dörpsvulk weer je nu lang nie so anstänni un gottesfürchti, as se jümmers no butn deen, sünnern nutz se düss Fess jüss so as veele anner Gelegnheidn dorför, mol wor ordntli op'n Putz to haun - un dor weer de Dübel jümmers gern meern mang.

So geiht se denn uck to'n "Erntedank" morgns in'e Kark, schmück se fein mit aans, wat se so dat Joohr över inbroch hett: Korn, Appls un Beern, Kohl un Steckröövn un wat nich aans. Vun'e Deek vun'e Kark bummelt se 'n grootn Oornkranz rünner, mit Bloom un Früchte. Dat weer 'n Tiekn dorför, dat uck in Tokunft all beus Geister un schlecht Wetter wechblievn schulln. To geern harr de Dübel sick je uck mol so'n Kark vun binn ankiek, ober nixdor - dor döpp he nie rin! Weer he doch uck so'n Oord "beusn Geist"! Jednfalls sehn de Minschn sowat in em. Dorbie wull he doch man blots mol sien Spoß hemm, so as all de uck.

Freuher mol - ut Sich vun'e Dübel weer dat noch gonnie mol so lang heer - dor harrn de Minschn 'n annern Gott as de `Leeve Gott' vun hüüt anbeet, nämli Wotan, so'n nordischn Mannskerl. Un denn harrn se sick bie em för de goode Oorn bedank. So um süssteinhunnert rum sünd se mit oprichtet Sensn dör de Felder stapf, um de letztn Ähren rumsprungn un harrn roopn:

Wode, Wode, hool dien Ross nu Foder, Distel un Dorn, to'n annern Johr beter Korn!

Allto ehrfürchti weern de Buerslüüd nämli uck domals nie, un so meent se mit eern Gesang man blots, dat Wode, also Wotan, man in nächstn Johr noch för'n beeter Oorn sorgn schull. Wenn nich, geev dat för Wotans Peer blots Disteln un Doorn to freetn. Naja, düsse Tiedn weern je nu a lang vörbie, hüttodoochs lööv man je bestnfalls an de leeve Gott, wenn man denn överhaupt an wat löövn dee.


*


De Paster hoolt denn uck 'n feine Ansprook an'e leeve Gott un denn harr dat Gesabbel 'n Enn, toletzt sung noch de Fruunslüüd 'n poor fierli Leeder un denn kunn man endli to dat Wesentliche vun düssn Dach koom - dat Fiern in'e Schankstuuv.

Un vun nu an misch sick de Dübel meern ünnert Vulk - bie sick jümmers sien schmuckn roodn Löllerbüdel. Allerhand dumm Tüüch harr he in Sinn, he schmeuk Zigarettn, aagert de oolen Lüüd, hool de Deerns för'n Narrn, kunkelt mit de Wievers rum - un se all mark gonnie, mit wem se dat würkli to doon harrn.

Dübel harr he sick nämli noch gonniemol verkleidn bruuk, jeedneen kunn em sehn as he ist - mit sien Peerfoot, sien Hörners, sien gnetterswatte Hautfarv - ober he harr dat so inrich, dat de Lüüd sick dorbie gonnix dinkn deen. Se neehmt em so hin, as weer he een vun sem.

Damminochmolto, dat Buersvulk, dat versteiht dat ober uck to fiern. De Füürwehrkapell weer uck al door, un as de eers mol an to tuten fungn, denn harrn all Hunn un Katten de Steert inklemmt un sünd in Swiensgalopp ut Dörp rutneiht. Dat de Muskanten nie jümmers ganz richti speeln deen, sünnerli, wenn se a 'n poor Halve intus harrn, stöört keeneen, sunnern bring se eers richti in Swung.

Se weern je man grood so richti in Gang, as wor de Döör no de Kroog opgung. Un rin koom - de leeve Gott. Eegntli weer dat hier je nie sien Ressort, dat weer je de Kark, bie de Predigt bie de scheune Kranz un all düssn Gedööns. Ober de leeve Gott, de kinnt je sien Pappnheimer un wull nu man oppassn, dat se dat hier nie to dull drievn deen, harr he doch mitkreegn, dat uck de Dübel hier inkehrt weer.

"Jo, jo, de Katt lett dat Musen nie", sech he, as he de Dübel utmook, stratz schnurstracks em to un lot sick nevn em dool. "Dach uck. Wo geiht?"

"Mutt je", anter de Dübel kott, biet kräfti in sien Knackwuss un nehm 'n groodn Schluck Kööm, de em de Krögersch em hinstellt hett. Op düssn Speelverdarver harr he je nu gorkeen Lust, de günnt em nie mol dat swatte ünner de Footnogels.

Un denn gung dat uck al los: "Mien Besten!" Gott räusper sick gewaldi, wat sick as'n Dunnergrulln anhöörtn dee. "'t weer doch wull beter, wenn du dat Drinkn un Freetn lootn dees - wo schall't denn enn mit all de Suuperee!"

"Ooch, klei mi doch an'n Mors!" anter de Dübel füünsch.

"Un wat mooks suns so?" So lich loot sick Gott nie afschüttln.

"Nix niedet bie mi in Höll. Un bie di?"

"Uck nie anners. Ick wull doch mol kiekn, wo de Lüüd hier mi to Ehrn so fiern deen."

"Ober dien Deel vun'e Fier weer doch in'e Kark!" gnatter de Dübel los. "Hier is man mien Ressort!"

"Nixdor!" Dat ganze Fess is mi to Ehrn, uck wenn di op'n Kopp stells!" gnegel de leeve Gott trüch. Un denn seech he de Büdel, de dor bie de Dübel övern Stohl hangn dee.

"Nied?"

"Jo!"

"Un wat hess dor bin?"

"Ooch, so allerhand."

Gott düch, de Dübel much gonnie över düssn Büdel schnackn, wat em denn blots noch niescherier mookn dee. "Na, rut mitte Sprook, wat hess dor bin?"

"Schnutn un Pootn."

"Wat?"

"Sech ick doch: Schnutn un Pootn."

"Dat lööv ick nie. Wies mol!" He griep sick de Büdel un riet em op.

Jüss in düssn Momang pack de Dübel to, stött de leeve Gott in'e Büdel rin un binn em bobn to.

"Sech ick doch: Schnuutn un Pootn!" gnurr he, schnapp de Büdel, tüder noch 'n grootn Knotn rüm un bummel em achtern in'e Eek, wo de Lüüd eern Mantls un Jackn ophangt harrn, ganz wied bobn an'n Hookn. Un denn fier he noch de ganze Nach lang bit morgns de Sünn opgung, suup un danz, schmeuk un kunkel mit de Fruunslüüd, un dat ganze Dörpsvulk mook fröhli mit, ohn dat een sem dorbie störn kunn ...


Erstveröffentlichung am 12. September 2000

5. März 2007